काल मी संध्याकाळी कोम्पूटर सुरु केला. एव्हढ्यात दारावरची बेल वाजली.
दरवाजा उघडला, पाहतो तर समोर बाप्या दत्तक म्हणून उभा. सरळ आत आला.
मी विचारले, ' काय रे कसा आलास? तो म्हणाला, ' एक प्रश्न विचारायचा होता.' मी म्हणालो, ' बाप्या, तुझे प्रश्न राहू देत. आता मला त्रास देऊ नकोस. बाप्या विचारतो,'अरे तू नाराज आहेस का? काही प्रोब्लेम आहे का?
या प्रश्नासरशी मी एकदम सुरु होतो व म्हणतो, 'बाप्या, हा देव पहा ना, फक्त आपल्या सारख्या सामान्य माणसांनाच दुख्ख देतो? दुख्खांचे पहाडाच आपल्या समोर ठेवतो. मध्येच वाटले तरं एखादी सुखाची झुळूक देतो आणि आपण खुश होऊन त्याच्या वर शिक्कामोर्तब करतो. अरे, हा देवच आहे न जो आपल्या डोक्यात समानतेच्या विचारांचे वारे वाहू देतो. आणि स्वतः पहाना समानतेच्या नावाने बोंब. अरे बाप्या पहाना , हे मोठे लोकं चारा खातात, किती आनंदात तुरुंगात जातात कारण जमवलेली रबडी घरीच सोडून जातात न! परत आल्या वर रबडी खाऊन आनंदात जगतात. आता घरात रबडी असताना हे चारा का खातात? हा वेगळा प्रश्न. देव यांच्या समोर दुख्खाचे डोंगर उभे करत नाही. आणि मजेची गोष्ट पहा. यांना तुरुंगातून सुटीही मिळते. आणि आम्ही ऑफिस मध्ये मर मरून कामे करतो आणि एक दिवसाची सुट्टी मागतो तरं उत्तर मिळते, 'अहो किती कामे पडली आहेत ती कोण करणार? यांना तरं १४ दिवसांची सुट्टी मिळते , म्हणे सुटी वाढवूनही मिळते.'
बाप्या म्हणतो, ' अरे , तू असा निराश का होतोस? सुख दुक्ख्ख हे सर्वांनाच असते. आपले रामदास स्वामी नाही का म्हणत , जगी सर्व सुखी असा कोण आहे? अरे, हे जीवन सुख दुख्खाच्या वेगवेगळ्या झटानचे कोलाज आहे. यांच्या कडे तुकड्या तुकड्यात पहिले तर असेच भकास वाटेल. पण सर्वांचा एकत्रित विचार केला तर काहीतरी उतुंग, उत्तमच. अरे हाच तर Gestalt चा नियम न!
अरे बाप्या, मला काहीही सांगू नको. देव, फक्त या श्रीमान्ताचाच आहे. आपल्या साठी फक्त याच्या जवळ दुख्ख आणि दुख्ख. याची दुख्खाची पोतडी खाली होते ती फक्त आपल्याच दारात.
बाप्या म्हणतो, हि सुख दुख येतच राहतात. दुक्ख हे कितीही लहान असले तरी ते आपल्याला पर्वता एव्हडेच दिसते आणि सुख हे अगदी पर्वता एव्हडे असले तरी ते आपल्याला झुळुकी सारखेच दिसते.
हाच तर Eienstein चा सापेक्षतावादाचा नियम.
बाप्या तुझा Eienstein मला नको शिकवुस. यावर बाप्या म्हणतो, ' मीच शिकवणार, कारण मी अभ्यास खाऊन खाऊन पचवला आहे. तुम्ही नुसता गिळला आहे आणि परीक्षेच्या दिवशी उत्तरपत्रिकेवर ओकलाय. त्यामुळे तुम्हाला ८०% व मला जेमतेम ३५%.. मी पचवल्यामुळे ओकताना काहीतरी नवीनच आलं होत आणि ते तुमच्या समझण्याच्या बाहेरच होत. आणि तुम्ही ओकाल्यावर जसाच्या तसं बाहेर आलं होत म्हणून ८०%..
मी काही ऐकत नाही म्हणून बाप्याने शेवटचे अस्त्र टाकायचे ठरवले. म्हणाला ऐक मी तुला एक पत्र वाचून दाखवतो. Arhur Ashe हा एक उत्कृष्ट टेनिस पटू, wimbledon विजेता. १९८३ मध्ये याची हार्ट शस्त्रक्रिया झाली. शस्त्रक्रियेच्या वेळी त्याला चुकून एड्स संक्रमित रक्त दिल्या गेल. त्याच्या चाहत्याची त्याला जगभरातून पत्रं येऊ लागली. एकाने विचारले 'देवाने तुझीच का या विदारक आजारासाठी निवड केली.या पात्राच उत्तर देताना Arthur Ash लिहतो, ' जगात ५० मिलिअन पेक्षा जास्त मुले टेनिस खेळायल सुरवात करतात, ५ मिलिअन खेळायला शिकतात, ५,००,००० प्रोफेशनल टेनिस खेळतात, ५०००० सर्किट मध्ये येतात, ५००० Grand Slam मध्ये पोहचतात, ५० Wimbledon मध्ये पोहचतात, ४ semi final मध्ये, २ final मध्ये. आणि ज्या वेळेस मी Wimbledon Cup हातात घेऊन उंचावत होतो तेव्हा मी नाही विचारलं देवाला 'Why Me ?'
माझ्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडला.
मी विचारले, ' काय रे कसा आलास? तो म्हणाला, ' एक प्रश्न विचारायचा होता.' मी म्हणालो, ' बाप्या, तुझे प्रश्न राहू देत. आता मला त्रास देऊ नकोस. बाप्या विचारतो,'अरे तू नाराज आहेस का? काही प्रोब्लेम आहे का?
या प्रश्नासरशी मी एकदम सुरु होतो व म्हणतो, 'बाप्या, हा देव पहा ना, फक्त आपल्या सारख्या सामान्य माणसांनाच दुख्ख देतो? दुख्खांचे पहाडाच आपल्या समोर ठेवतो. मध्येच वाटले तरं एखादी सुखाची झुळूक देतो आणि आपण खुश होऊन त्याच्या वर शिक्कामोर्तब करतो. अरे, हा देवच आहे न जो आपल्या डोक्यात समानतेच्या विचारांचे वारे वाहू देतो. आणि स्वतः पहाना समानतेच्या नावाने बोंब. अरे बाप्या पहाना , हे मोठे लोकं चारा खातात, किती आनंदात तुरुंगात जातात कारण जमवलेली रबडी घरीच सोडून जातात न! परत आल्या वर रबडी खाऊन आनंदात जगतात. आता घरात रबडी असताना हे चारा का खातात? हा वेगळा प्रश्न. देव यांच्या समोर दुख्खाचे डोंगर उभे करत नाही. आणि मजेची गोष्ट पहा. यांना तुरुंगातून सुटीही मिळते. आणि आम्ही ऑफिस मध्ये मर मरून कामे करतो आणि एक दिवसाची सुट्टी मागतो तरं उत्तर मिळते, 'अहो किती कामे पडली आहेत ती कोण करणार? यांना तरं १४ दिवसांची सुट्टी मिळते , म्हणे सुटी वाढवूनही मिळते.'
बाप्या म्हणतो, ' अरे , तू असा निराश का होतोस? सुख दुक्ख्ख हे सर्वांनाच असते. आपले रामदास स्वामी नाही का म्हणत , जगी सर्व सुखी असा कोण आहे? अरे, हे जीवन सुख दुख्खाच्या वेगवेगळ्या झटानचे कोलाज आहे. यांच्या कडे तुकड्या तुकड्यात पहिले तर असेच भकास वाटेल. पण सर्वांचा एकत्रित विचार केला तर काहीतरी उतुंग, उत्तमच. अरे हाच तर Gestalt चा नियम न!
अरे बाप्या, मला काहीही सांगू नको. देव, फक्त या श्रीमान्ताचाच आहे. आपल्या साठी फक्त याच्या जवळ दुख्ख आणि दुख्ख. याची दुख्खाची पोतडी खाली होते ती फक्त आपल्याच दारात.
बाप्या म्हणतो, हि सुख दुख येतच राहतात. दुक्ख हे कितीही लहान असले तरी ते आपल्याला पर्वता एव्हडेच दिसते आणि सुख हे अगदी पर्वता एव्हडे असले तरी ते आपल्याला झुळुकी सारखेच दिसते.
हाच तर Eienstein चा सापेक्षतावादाचा नियम.
बाप्या तुझा Eienstein मला नको शिकवुस. यावर बाप्या म्हणतो, ' मीच शिकवणार, कारण मी अभ्यास खाऊन खाऊन पचवला आहे. तुम्ही नुसता गिळला आहे आणि परीक्षेच्या दिवशी उत्तरपत्रिकेवर ओकलाय. त्यामुळे तुम्हाला ८०% व मला जेमतेम ३५%.. मी पचवल्यामुळे ओकताना काहीतरी नवीनच आलं होत आणि ते तुमच्या समझण्याच्या बाहेरच होत. आणि तुम्ही ओकाल्यावर जसाच्या तसं बाहेर आलं होत म्हणून ८०%..
मी काही ऐकत नाही म्हणून बाप्याने शेवटचे अस्त्र टाकायचे ठरवले. म्हणाला ऐक मी तुला एक पत्र वाचून दाखवतो. Arhur Ashe हा एक उत्कृष्ट टेनिस पटू, wimbledon विजेता. १९८३ मध्ये याची हार्ट शस्त्रक्रिया झाली. शस्त्रक्रियेच्या वेळी त्याला चुकून एड्स संक्रमित रक्त दिल्या गेल. त्याच्या चाहत्याची त्याला जगभरातून पत्रं येऊ लागली. एकाने विचारले 'देवाने तुझीच का या विदारक आजारासाठी निवड केली.या पात्राच उत्तर देताना Arthur Ash लिहतो, ' जगात ५० मिलिअन पेक्षा जास्त मुले टेनिस खेळायल सुरवात करतात, ५ मिलिअन खेळायला शिकतात, ५,००,००० प्रोफेशनल टेनिस खेळतात, ५०००० सर्किट मध्ये येतात, ५००० Grand Slam मध्ये पोहचतात, ५० Wimbledon मध्ये पोहचतात, ४ semi final मध्ये, २ final मध्ये. आणि ज्या वेळेस मी Wimbledon Cup हातात घेऊन उंचावत होतो तेव्हा मी नाही विचारलं देवाला 'Why Me ?'
माझ्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडला.
No comments: