1 अंधेरे उजाले सुहाते रहे हैं

......

अंधेरे उजाले सुहाते रहे हैं 

दिलोंको दिलोमें बसाते रहे हैं I

*

मुहब्बत जताते सताते रहे हैं  

हमें प्यार वो भी सिखाते रहे हैं I

*

दिया वो बुझाकर सरे आम प्यारे

हटाकर पर्दा, मुस्कुराते रहे हैं I

*

सपन वो हमें भी दिखाते दिखाते

वहीं खो गये यूं कि सोते रहे हैं I 

*

मिलें जब हमें आमने सामने वो

नजर को झुकाकर बुलाते रहे हैं I

*

मिला साथ उन का भलाई जो' समझे

हमें वो बेलन से डराते रहे हैं I

               -    प्रकाश पटवर्धन,  

0 जिंदगी अब बोझ क्यों बनने लगी है

                   ***

जिंदगी अब बोझ क्यों बनने लगी है 

याद उन की क्यों मुझे छलने लगी है I 

*

रातरानी सी महक खिलने लगी है 

वो निकल कर इस तरफ बढने लगी है I 

*

भूल जाऊं काश मैं उन को खुशी से

याद दिल में तीर सी चुभने लगी है I 

*

क्या करें सारे भरोसे मिट रहे तो

धांदली यारो हमें छलने लगी हैI

*

दे रहे है स्वप्न अच्छे दिन मिलेंगे

उन बढे दामों से' जाँ डरने लगी है I

*

बात खाने या खिलाने की नहीं अब

रोक खाने पे भला लगने लगी है I

*

तोडकर वो दिल हमारा जा रही यूं

रुह मानो जिस्म से उडने लगी है I 

         - प्रकाश पटवर्धन, पुणे.

2 सोसतांना हासणे नाहीच सोपे

सोसतांना हासणे नाहीच सोपे

वेदनांना पाळणे नाहीच सोपे I

जाणकारांच्या मुरब्बी बैठकी या

मुखवट्याला राखणे नाहीच सोपे I

ती प्रिया माझी म्हणोनी काय झाले

चेह-याला दावणे नाहीच सोपे I 

हात हाती रम्य राती चालतांना

भावनांना रोखणे नाहीच सोपे I 

मातले सारे इथे ते राजकाजी 

शांततेने राहणे नाहीच सोपे I 

शिक्षणाच्या मुक्त बाजारी इथेची 

अर्थसत्ता टाळणे नाहीच सोपे I

दुग्धगंगा वाहते नेमेच जेथे 

भेसळीला छपवणे नाहीच सोपे I

पाटबंधारे असे कां कोरडे ते

राष्ट्रवादी भोग ते नाहीच सोपे I 

ठेव ध्यानी चार बाळे फार नाही 

भक्त सांगे आचरण नाहीच सोपे I 

ईशसेवा क्रॉसखाली चालते रे

मर्म कर्मी जाणणे नाहीच सोपे I 

मी असे हो स्वच्छ म्हणतांना इथेची

डाग काळे लपविणे नाहीच सोपे I

ही गजल माझी म्हणोनी छापताना 

काव्यचोरी लपविणे नाहीच सोपे I

- प्रकाश पटवर्धन

२०४२०१५.

0 येवढा विश्वास नाही राहिला तो माणसावर

येवढा विश्वास नाही राहिला तो माणसावर 

भिंत तोडोनी म्हणे, करु या जगा शमशान सारे I

काय झाले मानवासी मानवाचा घात करतो

तो इराणी, तो इराकी, जीव घेण्या एक सारे I 

धर्म येथे आड ना ये, रंग असो कोणताही

संस्कृतीचे भान नाही, रक्त वाहो रोज सारे I

मानवाचे शौर्य सारे, एकमेकां मारणेसी

या जगाचे एक थडगेची कराया बध्द सारे I 

पाक यांची नीत कैसी, मारती भूके जनांना 

राख करणे, ध्वस्त करणे, पाकड्यांचे खेळ सारे I 

योजना कैसी तुझी आहे मला ते आकळेना 

जोडणे नाही कुठेची, तोडण्याती मग्न सारे I

        - प्रकाश पटवर्धन

        १९४२०१५  

0 क्षमता अचाट आहे, तेही अजाब आहे

क्षमता अचाट आहे, तेही अजाब आहे

स्पर्शात शब्द आहे, संवाद येथ आहे I

स्पर्शात माय आहे, स्पर्शात राय आहे

स्पर्शात नेणिवांच्या सारेच युक्त आहे I 

स्पर्शात रम्यता ती, स्पर्शात दुःख आहे

स्पर्शात या सुखाच्या सारेच लिप्त आहे I 

स्पर्शात भाव आहे, स्पर्शात ठाव आहे

स्पर्शात भव्यता ती, स्पर्शात नीच आहे I

 हा स्पर्श जीवनाचा, आविभाज्य अंग आहे 

स्पर्शाविना जगी या, अस्पर्श काय आहे !

-   प्रकाश पटवर्धन

   १५४२०१५.  

0 आज सारे आपले परकेच झाले

आज सारे आपले परकेच झाले

कोण सांगा कुणाला प्यार झाले I 

येथ सारे चिंब स्वार्थी जाहलेले

मानवाचे गोत्र त्यासी भार झाले I

मायबापा ठेवती बाहेर प्यारे

हे समाजी पापही मंजूर झालेI 

हा फुलोरा सुखवितो नेत्रास भारी

आज काट्यांचे असे ही वार झाले I 

आज दारी पाहुणे ही येत नाही 

सांत्वनी मेसेज येथे फार झाले I 

काय वर्णू येथले औदार्य देवा

वृध्द डोळे पाहुनी ते गार झाले I

 

आज श्रध्दा संपली, बाजार झाले

धर्म, प्रेषीतांचे रेटही मंजूर झाले I

हा खुला बाजार चाले दिवस राती 

येथ सारे वीर ही हो गार झाले I

-  प्रकाश पटवर्धन