स्मरता जरा सुखाला, हे काय हो जहाले
बाजार हे व्यथांचे, वरतीच काय गेले I
समजून घे खरे हे, दुःखात सुख आहे
या मानवी जगाचा, तोची सखाच आहे I
त्या मागण्याच साठी, सारेच एक झाले
ते कारखानदारां, वाईट मात्र झाले I
देऊ नको फुकाचे, घे काम, घाम गाळी
छातीवरीच कोणी, नेवू शके न बाळी I
कोणी कशास गाळी, दो बुंद आसवांचे
माझे मलाच थोडे, ऐकू कुणा कुणाचे I
ठेवू नका भरवसा, कोणी नसे कुणाचे
स्वार्थात मग्न सारे, मागेच ते धनाचे I
सोडून शेत जागा, धांवू नकोस मागे
टोप्या खुणावती रे, संकेत ते भ्रमाचे I
टोप्याही लोकशाही, रंगात रंगलेल्या
भांगेपरी नशेच्या, धुंदीत धुंदलेल्या I
कैवार फार झाला, गजेंन्द्र ठार गेला
'अरविंद' काय सांगु, 'विश्वास'घात झाला I
सुतक कुणास नाही, जो तो हिरीरी ने
दोषारोपी करती, तरीही क्रमाक्रमाने I
- प्रकाश पटवर्धन
